Ήταν 14 Μαρτίου 1956, μαθητής της Β’ τάξης δημοτικού.
Ο Δημητράκης Δημητριάδης, ο μικρός ήρωας όπως τον αποκαλούσε ο Διγενής, ήταν μόλις επτά χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του δημοτικού σχολείου.
Ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Ήταν παιδί ήρεμο, αλλά πολύ ριψοκίνδυνο.
Ο Δημητράκης Δημητριάδης, μόλις εφτά χρονών ψυχούλα, δεν έφυγε όταν τους περικύκλωσαν άγγλοι στρατιώτες μόνο έπαιρνε μικρές πέτρες με τα παιδικά ελληνικά του χεράκια και τις πετούσε φωνάζοντας «Ένωση, Ένωση…». Ένας άγγλος, πραγματικό κτήνος αδιαφορεί για την παιδική αθωότητα του Δημητράκη και τον σημαδεύει πυροβολώντας τον εν ψυχρώ στο πρόσωπο, σκοτώνοντάς τον ακαριαία.
Προσφάτως αυτό το δραματικό γεγονός εμποτισμένο με το πνεύμα ηρωισμού της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου ήρθε στην επικαιρότητα. Η ιστορία του επτάχρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα που δολοφονήθηκε στη Λάρνακα από Βρετανό στρατιώτη.
Τα οστά του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη που δολοφονήθηκε σε διαδήλωση στην Λάρνακα στις 14 Μαρτίου του 1956 και πέθανε φωνάζοντας «ΕΝΩΣΗ» πετώντας πέτρες στους Άγγλους στρατιώτες που δεν δίστασαν να σηκώσουν το όπλο και να δολοφονήσουν τον Έλληνα «ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ», εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στις 30 Οκτωβρίου 2021.
Η σορός του ήρωα ετάφη, σε χώρο στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα.
Δόξα και τιμή στον Δημητράκη Δημητριάδη που δίδαξε στα παιδιά της Κύπρου και όλου του κόσμου το καλύτερο μάθημα της Ιστορίας.
Αιωνία η τιμή και μνήμη του μικρού Ήρωα. Να μη πάει χαμένη η θυσία του.